آن جهان چون ذره ذره زنده اند

نکته دانند و سخن گوینده اند

در جهان مرده شان آرام نیست

کین علف جز لایق انعام نیست

هر که را گلشن بود بزم و وطن

کی خورد او باده اندر گولخن

جای روح پاک علیین بود

کرم باشد کش وطن سرگین بود

بهر مخمور خدا جام طهور

بهر این مرغان کور این آب شور

هر که عدل عمرش ننمود دست

پیش او حجاج خونی عادلست

دختران را لعبت مرده دهند

که ز لعب زندگان بی آگهند

چون ندارند از فتوت زور و دست

کودکان را تیغ چوبین بهترست

کافران قانع بنقش انبیا

که نگاریده ست اندر دیرها

زان مهان ما را چو دور روشنیست

هیچ مان پروای نقش سایه نیست

این یکی نقشش نشسته در جهان

وآن دگر نقشش چو مه در آسمان

این دهانش نکته گویان با جلیس

و آن دگر با حق به گفتار و انیس

گوش ظاهر این سخن را ضبط کن

گوش جانش جاذب اسرار کن

چشم ظاهر ضابط حلیهٔ بشر

چشم سر حیران مازاغ البصر

پای ظاهر در صف مسجد صواف

پای معنی فوق گردون در طواف

جزو جزوش را تو بشمر هم چنین

این درون وقت و آن بیرون حین

این که در وقتست باشد تا اجل

وان دگر یار ابد قرن ازل

هست یک نامش ولی الدولتین

هست یک نعتش امام القبلتین

خلوت و چله برو لازم نماند

هیچ غیمی مر ورا غایم نماند

قرص خورشیدست خلوت خانه اش

کی حجاب آرد شب بیگانه اش

علت و پرهیز شد بحران نماند

کفر او ایمان شد و کفران نماند

چون الف از استقامت شد به پیش

او ندارد هیچ از اوصاف خویش

گشت فرد از کسوهٔ خوهای خویش

شد برهنه جان به جان افزای خویش

چون برهنه رفت پیش شاه فرد

شاهش از اوصاف قدسی جامه کرد

خلعتی پوشید از اوصاف شاه

بر پرید از چاه بر ایوان جاه

این چنین باشد چو دردی صاف گشت

از بن طشت آمد او بالای طشت

در بن طشت از چه بود او دردناک

شومی آمیزش اجزای خاک

یار ناخوش پر و بالش بسته بود

ورنه او در اصل بس برجسته بود

چون عتاب اهبطوا انگیختند

هم چو هاروتش نگون آویختند

بود هاروت از ملاک آسمان

از عتابی شد معلق هم چنان

سرنگون زان شد که از سر دور ماند

خویش را سر ساخت و تنها پیش راند

آن سپد خود را چو پر از آب دید

کر استغنا و از دریا برید

بر جگر آبش یکی قطره نماند

بحر رحمت کرد و او را باز خواند

رحمتی بی علتی بی خدمتی

آید از دریا مبارک ساعتی

الله الله گرد دریابار گرد

گرچه باشند اهل دریابار زرد

تا که آید لطف بخشایش گری

سرخ گردد روی زرد از گوهری

زردی رو بهترین رنگهاست

زانک اندر انتظار آن لقاست

لیک سرخی بر رخی که آن لامعست

بهر آن آمد که جانش قانعست

که طمع لاغر کند زرد و ذلیل

نیست او از علت ابدان علیل

چون ببیند روی زرد بی سقم

خیره گردد عقل جالینوس هم

چون طمع بستی تو در انوار هو

مصطفی گوید که ذلت نفسه

نور بی سایه لطیف و عالی است

آن مشبک سایهٔ غربالی است

عاشقان عریان همی خواهند تن

پیش عنینان چه جامه چه بدن

روزه داران را بود آن نان و خوان

خرمگس را چه ابا چه دیگدان